അലകളില് ആടിയുലയുന്ന
മരവിപ്പിന്റെ തോണിയില്
കാഴ്ചകള് മങ്ങുന്നു.
എന്റെ ഇന്നലെകള്
തേഞ്ഞു പോകുന്നു...
പനിനീര്പ്പൂവുമായുള്ള
പ്രണയത്തില് ,
അടിയില് പതിയിരുന്ന
മുള്ളുകള് ഞാന്
കാണാതെ പോയീ !
പകരുക നീ
എന്നാത്മാവില്
വേദനയുടെ പാനീയം.
ഞാനതു നുകരട്ടെ.
നിന്റെ സാന്ത്വനത്തേക്കാള് ,
നിന്റെ ചുംബനത്തേക്കാള്
മധുരമാം വേദന.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
...
ReplyDeleteമനോഹരമായിരിക്കുന്നു കവിത....
ReplyDelete